Escuchar y dar relato: ¿De qué va la película?

O oído absorve información

O oído, a diferenza doutros órganos sensoriais, está exposto e é vulnerable. O ollo pode ser pechado a vontade, mentres que o oído está sempre aberto. O ollo pode ser enfocado e orientado a vontade; o oído capta todo o que soa ata o horizonte acústico, en todas direccións.

A súa única protección é un elaborado sistema psicolóxico que filtra sons indesexables para permitir que nos concentremos naquilo que realmente desamos escoitar. O ollo apunta cara a fóra; o oído diríxese cara a dentro. Absorbe información. Parecería razoable supoñer que ao multiplicarse as fontes sonoras do noso medio acústico -e hoxe en día certamente estanse multiplicando- o oído podería embotarse e comezaría a deixar de exercer o dereito individual de reclamar o cesamento dos sons desagradables e sen sentido a fin de poder concentrarse nos que realmente importan… (Murray Schafer-“Limpieza de oídos”-Ricordi-1982 (BA 13314) )

Son cinematográfico

Extracto de "O son na narrativa cinematográfica"

Hai moi poucas excepcións de xente que saiba realmente de son, conceptualmente e tecnicamente. Que é o que ocorre con isto? Pois que para a maioría das persoas o son, sinxelamente, soa.

Falar de sons no cinema e non acordarse de John Travolta gravando efectos sonoros no comezo de Impacto, de Brian de Palma, sería unha falta grave. E con todo, o traballo real dos departamentos de son nas películas non ten demasiado que ver co que De Palma retratou na súa trhiller.

“Temos que desmitificar iso de gravar son de campo. Por exemplo, se gravas como se abren as portas dun autobús ese son non che vai a valer porque se está sumando todo e o que nos interesa é ter cada un dos sons por separado. Porque é desde aí desde onde podemos construír”.

Non fai falta oído para traballar de sonidista, o único que hai que facer é escoitar e aprender como soan as cousas. E despois diso, reproducilas.

As nosas memorias sonoras

Extracto de'Sound of Metal': o só de batería que os teus oídos non esquecerán

Riz Ahmed brilla como batería afectado de xordeira nesta estupendo melodrama dispoñible en Amazon Prime Vídeo. Falamos co seu director, Darius Marder.

Obsesionado co poder narrativo do son, esporeado por como a súa avoa fixo fronte á súa xordeira, Marder xuntouse co enxeñeiro francéss Nicolas Becker. Viaxes continuas de Los Ángeles a París (cuxa pegada acaba quedando nun cameo de Mathieu Amalric) e horas e horas en estudos de gravación, probando que se escoita cando non se escoita nada, cando estás debaixo da auga ou cando golpeas unha caveira. “Empezamos a darlle voltas a conceptos filosóficos. Como son as nosas memorias sonoras? Por que lembramos cancións ou melodías?”.

Ruben/Ahmed é incapaz de comunicarse coa súa nova comunidade. “E iso permitíame falar de algo que me apaixona e que aprendín con Derek Cianfrance, ata que punto a toxicidade masculina condiciona o noso día a día. Esa incapacidade dos homes para confesar as súas emocións. Ruben é un personaxe que constantemente se fai dano porque cre que facelo é mostrarse débil. Cando teña que expresarse con linguaxe de signos cambiará a súa concepción do mundo“.